01

Doula

Nacín e xiréi a cabeciña para ollar aquel home

que pelaba unha pequerrecha pataca. Sentín un fío pola meixela.

/

A estratexia do loito foi non falar do morto

e sí do balbordo que rodéa ás doulas.

/

Teño que confesar que nese cerco delas 
atopéi as fendas que me deran luz.

Suficiente como para saciar a incredulidade.

-Congregar ó proximo ata a extinción- esas foran as súas derradeiras verbas, antes de eu perder o sentido embriagado polo canto das doullas e caer nun sonho no cal creía ser poeta nun mundo predizível ata acadar o cotiá obsceno nas prazas political corporation e o carro das castañas e os pantalóns curtos do domingo na sima o deserto procura o rastro que vai deixando atrás cada último inverno

E agora é cando entendo o xiro

            a muda da cortiza

            o afroitar da cereixa

            e a vaidade das máns.

A vida precisa da lentitude para ser certa

por moito que fites no fío do visturí –dígome
¨´

por moito que chuches nesa cunca

por moito que ouvés ao céo érguete clavícula de baléa outeiro maior...

e axudareite ca trompa dun elefante á recoller as ramas secas da ortografía

da semente dos carballos.

Escribin a verba amizade nunha dorna

de cando en vez atrevíame a cruza-la ría

dito por mariscadoras de betún e clavicémbalo

cos pés tantas veces lúa de marco

                        de planeadora e batéa.

Cheguéi ao amor cruzando o mundo

¿ou o mundo cruzouse amazonía? lembro sí que foi día

e as estrelas negras que deran luz ao mar que eiquí te trouxo...

                                   de súpeto        palavras nom sair.

Estela, lampo...

Os datos máis recentes

cada inverno

unha selva morre.